[singlepic id=389 w=280 h=260 float=left]
Rok 1915, mimo trwającej I wojny światowej zapisał się znacząco w polskiej historii. Miały miejsce liczne wydarzenia polityczne, militarne a także z dziedziny kultury i nauki. Utworzono Legion Puławski, powstało Polskie Stronnictwo Ludowe „Wyzwolenie”, zainaugurowała działalność Filharmonia Łódzka a przede wszystkim otwarto ponownie dwie przodujące stołeczne uczelnie, Politechnikę i Uniwersytet Warszawski.
Zajęcie Warszawy przez wojsko niemieckie stworzyło nową konfigurację polityczną. Zamkniecie Instytutu Politechnicznego im. cara Mikołaja II i wywiezienie części jego mienia w głąb Rosji uruchomiło działania celem reaktywowania tej szkoły jako uczelni polskiej. W grudniu 1914 r. Towarzystwo Kursów Naukowych, powstałe w Warszawie w 1906 r. zorganizowało Komisję Politechniczną, której przewodniczącym został Henryk Czopowski. W styczniu 1915 r. Komisja Politechniczna Kursów Naukowych przedstawiła projekt utworzenia w przygotowywanej do ponownego otwarcia uczelni 2 wydziałów: inżynieryjno-budowlanego /z kierunkami: konstrukcyjno-budowlanym, dróg wodnych i lądowych oraz zdrowotności publicznej/ i mechanicznego /z kierunkami: konstruktorsko-mechanicznym, technologicznym i fabryczno-administracyjnym/. Dalsze działania na rzecz uruchomienia polskiego szkolnictwa akademickiego powierzono Komitetowi Obywatelskiemu m. Warszawy. Niemieckie władze okupacyjne z powodów politycznych przychylnie odniosły się do tych polskich inicjatyw. 2 listopada 1915 r. generał-gubernator Hans Hartwig von Beseler nadał obu uczelniom statuty tymczasowe. Instytut Politechniczny otrzymał wtedy oficjalnie nazwę Politechniki Warszawskiej. Statut Politechniki składał się z 9 rozdziałów i 46 paragrafów. Tego samego dnia von Beseler powołał na stanowisko Kuratora Uniwersytetu i Politechniki Warszawskiej, Bogdana hr. Hutten-Czapskiego. Hutten-Czapski powierzył stanowisko rektora Politechniki inż. Zygmuntowi Straszewiczowi. Komisja Politechniczna dokonała wyboru dziekanów powstających wydziałów. Były to: Wydział Inżynierii Budowlanej i Rolnej, Wydział Budowy Maszyn i Elektrotechniczny, Wydział Chemiczny oraz Wydział Architektoniczny. Dziekanami, według powyższej kolejności, zostali: inż. Henryk Czopowski, inż. Stanisław Patschke, magistrant Tadeusz Miłobędzki oraz architekt Józef Dziekoński. 6 XI 1915 r. ogłoszono nabór na studia w Politechnice Warszawskiej. Ogółem przyjęto 613 studentów w tym 14 kobiet. Największym powodzeniem cieszył się Wydział Budowy Maszyn i Elektrotechniczny, na który zgłosiły się 273 osoby.
Uroczyste otwarcie Politechniki Warszawskiej nastąpiło /równocześnie z otwarciem Uniwersytetu/ w dniu 15 listopada 1915 r., w auli Gmachu Fizyki. Wybór miejsca był nieprzypadkowy, gdyż w Gmachu Głównym wojsko niemieckie zorganizowało szpital dla rannych i chorych żołnierzy. Na inauguracji obecni byli Rektor PW Zygmunt Straszewicz, generał-gubernator Hans von Beseler, prezydent Warszawy Zdzisław Lubomirski i wiele innych znaczących osobistości. Uroczystość poprzedziła msza w kościele św. Jana celebrowana przez ówczesnego arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego. Podczas mszy porywającą mowę wygłosił ks. kanonik Szlagowski. Na uroczystości inauguracyjnej odczytano adresy gratulacyjne od instytucji publicznych, zakładów pracy i osób prywatnych przesyłanych na ręce rektora Straszewicza.
14 grudnia 1915 r. odbyło się pierwsze posiedzenie Senatu PW.
Zatrudniono 22 wykładowców, którzy otrzymali początkowo roczne kontrakty. Pod niemiecką kontrolą pozostawała kwestura. Skutkiem studenckich wystąpień z 1917 r. finanse uczelni znalazły się w rękach polskich.
W ten sposób rozpoczął się nowy rozdział w historii najważniejszej polskiej uczelni technicznej. We wcześniejszych czasach, gdy Politechnika funkcjonowała jako Szkoła Przygotowawcza do Instytutu Politechnicznego a następnie jako Instytut Politechniczny im. cara Mikołaja II, miała długi, ponad pięćdziesięcioletni okres nieistnienia. Od 1915 r. zaczął się etap nieprzerwanego funkcjonowania Politechniki Warszawskiej, który od 100 lat trwa do dziś. Nawet okupacja hitlerowska nie była w stanie zlikwidować aktywności tej uczelni, działała ona bowiem w formie konspiracyjnej. W okresie między 1915 a 2015 rokiem Politechnika świętowała przynajmniej kilka jubileuszy. Zwykle wypadały one w okrągłą rocznicę np. 10-lecie, od jakiegoś ważnego wydarzenia np. wojny, lub też sięgały dalej w przeszłość uczelni. W związku ze zbliżającymi się obchodami 100-lecia Odnowienia tradycji Politechniki Warszawskiej warto przypomnieć wcześniejsze jubileusze i okresy czasu, w których się odbyły, gdyż wspólnie uwydatniają one ważne etapy w rozwoju największej polskiej uczelni technicznej.
Politechnika Warszawska w pierwszym dziesięcioleciu istnienia rozwijała się dynamicznie. Liczba wydziałów na początku tak dwudziestych wzrosła do siedmiu /Wydział Inżynierii Lądowej, Wydział Inżynierii Wodnej, Wydział Mechaniczny, Wydział Elektrotechniczny, Wydział Chemii, Wydział Architektury i Wydział Mierniczy/. Senat PW składał się w tym czasie z 14 członków. Kadrę uczelni stanowiło: 40 profesorów zwyczajnych, 8 profesorów nadzwyczajnych, 68 docentów i wykładowców, 10 adiunktów, 128 asystentów starszych, 14 młodszych, 24 urzędników oraz 127 pracowników technicznych i obsługi. W roku akademickim 1923/24 studiowało w Politechnice 4277 studentów w tym 2% cudzoziemców. Byli wśród nich Francuzi, Rosjanie, Jugosłowianie, Bułgarzy, Rumuni, Węgrzy, Ukraińcy i jeden Finlandczyk. W latach dwudziestych żaden rok akademicki nie cieszył się tak wysoką liczbą chętnych. Przewidziane programem zajęcia odbywały się w wymiarze 36-40 godzin tygodniowo. Zbiór książek i czasopism w Bibliotece i Czytelni PW wynosił w tym czasie 30 797 tomów. Z czytelni skorzystało 14 058 osób. W Politechnice w latach 1915 – 1925 ukonstytuowało się 14 korporacji akademickich zrzeszających 500 członków. W 1921 r. powstało Warszawskie Towarzystwo Politechniczne mające na celu krzewienie wiedzy z dziedziny nauk technicznych, matematycznych i przyrodniczych. Studenci Politechniki mieli okazję odbywać wycieczki edukacyjne do fabryk, zakładów pracy oraz do realizowanych placów budowy i innych miejsc aktywności inżynierskiej. Najczęściej odwiedzano zakłady Zagłębia Krakowskiego, Borysławskiego, Łódź, Płock, Sandomierz, Gdańsk i Wilno. Organizowano też wycieczki zagraniczne do Francji, Włoch, Austrii, Szwajcarii, Turcji i Anglii. Działalność była możliwa głównie dzięki finansowaniu działalności uczelni przez Państwo, które pomimo licznych trudności natury gospodarczej i politycznej starało się wspierać naukę polską. Tak więc w 1921 r. Skarb Państwa przeznaczył na utrzymanie Politechniki 125 mln marek polskich, z czego na pensje dla pracowników wydatkowano 48 mln mkp, na pomoce naukowe 28 mln mkp a na budowę nowych obiektów 20 mln mkp. Zdarzało się także iż uczelnia otrzymywała wsparcie od innych podmiotów gospodarczych. Tak więc np. Związek Polskich Fabryk Portland Cementu przekazał Politechnice komplet maszyn i narzędzi potrzebnych do badania cementu i zapraw wiążących. Po reformie waluty polskiej z kwietnia 1924 r., i skutkiem kryzysu gospodarki dofinansowanie Politechniki w latach 1924 – 1925 drastycznie się zmniejszyło. W niektórych miesiącach profesorowie dostawali zaledwie 5 zł na utrzymanie swego zakładu.
W roku akademickim 1924/25 Politechnika Warszawska uczciła dziesięciolecie swego istnienia. Na uroczystości inauguracyjnej mowę ilustrującą aktywność uczelni we wzmiankowanym czasie oraz nakreślającą perspektywy przyszłych działań wygłosił Rektor PW prof. Czesław Skotnicki. Tego samego dnia odbył się zjazd byłych wychowanków Instytutu Politechnicznego im. cara Mikołaja II, bowiem dziesięciolecie zbiegło się wówczas z 25-leciem otwarcia tej uczelni przez władze rosyjskie. Z tej okazji wychowankowie Instytutu wręczyli Rektorowi Skotnickiemu berło rektorskie wykonane według projektu prof. Oskara Sosnowskiego. Jednocześnie Bogdan hr. Hutten-Czapski przekazał Politechnice insygnia rektorskie i dziekańskie wykonane przez firmę „Braci Łopieńskich”. 11 stycznie 1925 r. nadano też pierwsze doktoraty honoris causa. Laureatami byli Ignacy Mościcki, Karol Franciszek Pollak i Aleksander Rothert. Dziesięciolecie istnienia Politechniki uwieńczyło monumentalne dzieło pt. „Politechnika Warszawska 1915 – 1925” napisane przez Leona Staniewicza.
W latach 30. Politechnika Warszawska przeszła różne zmiany strukturalne. Miały miejsce zamieszki studenckie wywołane niezadowoleniem z „Ustawy o szkołach akademickich” z 1933 r. Liczba studentów tej uczelni w 1938 r. zwiększyła się do 5000, co uczyniło Politechnikę jedną z największych uczelni technicznych w Europie.
Okres okupacji niemieckiej był ciężkim doświadczeniem dla tej uczelni. Zabitych zostało wielu wykładowców a gmachy politechniczne na terenie głównym uległy zdewastowaniu i częściowemu zniszczeniu zarówno w czasie nalotów we wrześniu 1939 r. jak i w walkach podczas Powstania Warszawskiego.
W roku 1945 zaznaczającym się klęskami Niemców, zwłaszcza na froncie wschodnim, powstały warunki do ponownego uruchomienia Politechniki Warszawskiej. W zmienionej sytuacji politycznej dyskutowano różne warianty otwarcia tej uczelni. Jedna z branych pod uwagę ewentualności zakładała stworzenie kilku wydziałów technicznych w powstającym Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie bez odtwarzania Politechniki w Warszawie. Ostatecznie przeważyła opinia Resortu Oświaty PKWN, że należy wznowić działalność Politechniki Warszawskiej z tymczasową siedzibą w Lublinie, jako że Warszawę zajmowali jeszcze Niemcy. Pierwsze organizacyjne posiedzenie Politechniki Warszawskiej odbyło się już 4 grudnia 1944 r., w pomieszczeniu Biura Planowania i Odbudowy PKWN w Lublinie. 22 stycznia 1945 r. Politechnika Warszawska z tymczasową siedzibą w Lublinie reaktywowała swą działalność. Zgłosiło się około 400 chętnych do podjęcia studiów na Politechnice ale na pierwszy semestr przyjęto tylko 111 ze względu na ograniczenia lokalowe i sytuację wojenną. W następnych semestrach do lipca 1945 r. liczba studentów wzrosła do 785. Funkcjonowały: Wydział Elektryczno-Mechaniczny, Wydział Inżynierii i Wydział Architektury. Między lipcem a połową września 1945 r. dokonano zamknięcia siedziby w Lublinie. Już 9 maja 1945 r. odbyło się pierwsze warszawskie posiedzenie Senatu PW pod przewodnictwem prof. Edwarda Warchałowskiego. Powołano na nim Komitet Odbudowy Uczelni. Proces odbudowy w roku akademickim 1945/46 przekształcił się w proces rozbudowy, czego przykładem może być stworzenie Wydziału Geodezyjnego. Uroczystość inauguracji roku akademickiego, która odbyła się 13 marca 1946 r. była jednocześnie aktem symbolicznym powrotu Politechniki do swoich odbudowywanych i remontowanych gmachów w Warszawie. Okres odbudowy uczelni trwał od 1945 do 1951 r. W 1948 r. po raz pierwszy inauguracja roku akademickiego odbyła się w Gmachu Głównym. Na tej uroczystości Senat PW wystąpił w nowych insygniach akademickich, gdyż dawne uległy zniszczeniu. Insygnia te zostały odtworzone przez inż. Stanisława Wocjana. W okresie pierwszego dziesięciolecia ilość studiujących w tej uczelni szybko się zwiększała. W roku akademickim 1949/50 w murach Politechniki zdobywało edukację 4832 studentów a roku 1954/55 liczba ta wzrosła do 12 104.
W roku akademickim 1945/46 Politechnika miała 6 wydziałów /Inżynierii, Geodezji, Mechaniczny, Elektryczny, Chemii i Architektury/. Do 1952 r. ilość wydziałów zwiększyła się do 14 a dwa lata później przybyły jeszcze 2 wydziały. Przez cały okres powojennego dziesięciolecia władze uczelni składały się z 3 osób: rektora, prorektora i dyrektora administracyjnego. Cała kadra pracowników etatowych uczelni w 1954 r. składała się z 2174 pracowników w tym 41 profesorów zwyczajnych, 71 profesorów nadzwyczajnych i 21 docentów. Politechnika znacznie zwiększyła swój stan posiadania. Wzniesiono wówczas Pawilon Lotniczy przy Al. Niepodległości, Gmach Techniki Cieplnej przy ul. Nowowiejskiej i Gmach Technologiczny przy ul. Narbutta. W 1951 r. w Gmachu Głównym PW obradował Kongres Nauki Polskiej, w którym wzięło udział wielu przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych.
W 1952 r. powstały „Zeszyty Naukowe Politechniki Warszawskiej” ukazujące się w kilku seriach odpowiadających poszczególnym dziedzinom techniki, zaś w 1953 r. powołano studenckie czasopismo „Politechnik”.
Przez cały okres dziesięciolecia Politechnika Warszawska współpracowała z rozwijającym się przemysłem, instytutami resortowymi i klubami racjonalizatorów warszawskiego przemysłu. Kooperantami naukowymi Politechniki były m.in. Państwowy Instytut Telekomunikacyjny, Instytut Elektroniki i Pracownia Elektrochemiczna Instytutu Przemysłu Chemicznego. Przejawem współpracy uczelni z ówczesnym przemysłem było utworzenie tzw. Gospodarstw Pomocniczych przy poszczególnych zakładach politechnicznych. Rola Gospodarstw Pomocniczych była w tym czasie znacząca o czym świadczy fakt, że ich zasoby finansowe mające swe źródła w różnych podmiotach ówczesnej gospodarki wynosiły 60% budżetu Politechniki Warszawskiej.
W 1951 r. wprowadzono w Politechnice Warszawskiej zajęcia z wychowania fizycznego.
W latach 1953 – 1956 działał w Politechnice zespół Teatru Dramatycznego specjalizując się w ambitnym repertuarze. Na scenie Teatru Narodowego zespół ten wystawił m.in. sztukę Czechowa „Trzy siostry”.
W dniu 12 marca 1955 r. Politechnika Warszawska obchodziła jubileusz Dziesięciolecia swojej powojennej działalności. Odbyło się uroczyste posiedzenie Senatu PW. Referat ilustrujący aktywność uczelni w omawianym okresie wygłosił Rektor PW prof. Aleksander Julian Dyżewski. Referaty i przemówienia wygłosili także Prorektorzy, Komendant Wojskowej Akademii Technicznej, przedstawiciele studentów, Komitetu Uczelnianego PZPR i Komitetu Uczelnianego Frontu Narodowego. Jubileusz Dziesięciolecia uświetniono wydaniem książki pt. „Dziesięć lat Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej” pod redakcją Henryka Śmigielskiego.
Następny jubileusz Politechnika obchodziła w 1965 r. Do tego czasu uczelnia przeszła wiele zmian choć nie obyło się bez zakłóceń w działalności. W 1957 r. miały miejsce protesty studenckie związane z zamknięciem czasopisma „Po Prostu”. W ich wyniku zajęcia na Politechnice Warszawskiej zostały zawieszone między 4 a 8 października 1957 r. W tymże roku otwarto Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, które działają do dziś pod nazwą Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej. Na skutek reorganizacji strukturalnej uczelni w latach 1960 – 1961 ilość wydziałów zmniejszyła się z 16 do 12. Kadra naukowa uczelni w 1964 r. składała się z 1232 pracowników w tym 156 profesorów, 118 docentów i 281 adiunktów. W tym samym roku zdobywało edukację w Politechnice 11 632 studentów, w tym 2 259 kobiet oraz 152 studentów zagranicznych pochodzących z krajów RWPG, z Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Od 1957 r. zaczęły wśród młodzieży studenckiej powstawać koła naukowe. Powstały więc m.in. Koło Geodetów, Związek Słuchaczów Architektury, Koło Elektryków, Koło Techniki Rakietowej etc. W 1961 r. funkcjonowało w uczelni 13 kół naukowych zrzeszających 437 członków. Powstawały też studenckie kluby turystyczne jak np. Klub „Wędrujący Mechanik”.
W listopadzie 1962 r. w Gmachu Głównym PW otwarto wystawę pt. „Politechnika Warszawska gospodarce narodowej” ilustrującą osiągnięcia naukowe Politechniki i rezultaty współpracy tej uczelni z ówczesnym polskim przemysłem.
15 listopada 1965 r. Politechnika Warszawska obchodziła swoje 50 lecie. Uroczystość która zbiegła się z inauguracją roku akademickiego 1965/66 zgromadziła wielu gości. Przybyli na nią rektorzy i profesorowie innych polskich uczelni, prezes PAN, Przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab, doktor honoris causa PW prof. Janusz Groszkowski, konstruktor obrabiarek mgr inż. Jerzy Mierzejewski. Rektor PW prof. Dionizy Smoleński wygłosił mowę prezentującą pracę uczelni w ciągu 50 lat.
Następnego dnia dokonano wmurowania tablic upamiętniających zasłużonych profesorów uczelni. W Gmachu Aerodynamiki umieszczono tablicę poświęconą prof. Czesławowi Witoszyńskiemu, w Gmachu Chemii odsłonięto tablice ku czci Tadeusza Miłobędzkiego i Jana Zawidzkiego, w Gmachu Technologii umieszczono tablicę poświęconą prof. Witoldowi Broniewskiemu, w Gmachu Głównym znalazły się tablice upamiętniające profesorów Wacława Moszyńskiego i Stanisława Zwierzchowskiego.
19 grudnia 1965 r. zorganizowano dodatkową uroczystość poświęconą 50-leciu wydziałów budowlanych, której przewodniczył prof. Zbigniew Wasiutyński. Z tej okazji w Gmachu Głównym wmurowano tablicę dla uczczenia prof. Andrzeja Pszenickiego.
Obchody zostały ukoronowane książką pt. „Politechnika Warszawska 1915 – 1965” pod redakcją Eugeniusza Olszewskiego.
W 1986 r. obchodzono w Politechnice 160 lecie istnienia. Był to pierwszy jubileusz, w którym uczelnia ta nawiązała wyraźnie do swej najstarszej tradycji związanej z utworzeniem dzięki staraniom Stanisława Staszica, Szkoły Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. Epoka tego jubileuszu to okres przemian i niepokojów politycznych. Politechnika Warszawska miała w latach 1984 – 1987, 13 wydziałów i 4 instytuty /Inżynierii Chemicznej, Inżynierii Materiałowej, Transportu i Nauk Ekonomiczno-Społecznych/. Przy każdym z wydziałów funkcjonował studencki klub turystyczny. Ponadto Politechnika miała wtedy dwa kluby żeglarskie i dwa kluby studenckie Remont i Remiza. W 1978 r. z inicjatywy Rektora PW prof. Stanisława Pasynkiewicza powołano do istnienia Muzeum Politechniki Warszawskiej. W dniu 6 stycznia 1986 r. odbyło się uroczyste posiedzenie Senatu PW w całości poświęcone obchodom 160-lecia. Podniosłą mowę z tej okazji wygłosił Rektor PW prof. Zbigniew Grabowski. Referat historyczny pt. „Pierwsza Politechnika Polska” przedstawił doc. dr Jerzy Ruszkiewicz. Wyświetlono film poświęcony wybitnemu profesorowi Politechniki, Januszowi Groszkowskiemu, zaś Muzeum Politechniki Warszawskiej zorganizowało na tą okoliczność wystawę historyczną. Pracownikom uczelni rozdano 15 talonów na samochody.
Wydarzenia polityczne jakie miały miejsce w Polsce w latach 80. XX w. zdeterminowały dalszy rozwój kraju i doprowadziły w ostatecznym efekcie do transformacji ustrojowej.
W dniu 15 listopada 1990 r. Politechnika Warszawska obchodziła podwójny jubileusz: 75 rocznicą powstania i 70 rocznicę bitwy warszawskiej, co w znacznym stopniu uwypuklało zmiany polityczne zachodzące w Polsce. Uroczystości poprzedziło nabożeństwo odprawione w Katedrze św. Jana na Starym Mieście. Naczelnym punktem obchodów było uroczyste posiedzenie Senatu PW w Dużej Auli, na którym podniosłą mowę wygłosił Rektor PW prof. Marek Roman. Referaty dotyczące historii uczelni a także udziału młodzieży politechnicznej w wojnie polsko-radzieckiej i osobiste wspomnienia z życia uczelni przedstawili prof. Zbigniew Jaśkiewicz, prof. Zdobysław Flisowski, prof. Andrzej Ajnenkiel, prof. Franciszek Piaścik i prof. Konstanty Pędzikowski. W Dużej Auli odsłonięto tablice poświęcone studentom poległym w wojnie z lat 1918 – 1921 i pobytowi w Gmachu Głównym gen. Józefa Hallera w 1920 r.
Przemiany w życiu kraju, które rozpoczęły się w latach 1989 – 1990 pojawiły się w Politechnice Warszawskiej za kadencji Rektora PW prof. Marka Dietricha. Uchwalono wtedy nowy statut oraz przyjęto nowe zasady finansowania i zarządzania. Skoncentrowano się na unowocześnieniu systemu nauczania, czego wyrazem było poszerzenie dotychczasowego kształcenia technicznego o kierunki związane z ekonomią i zarzadzaniem. Znalazło to wyraz w powołaniu w 1991 r. w Politechnice, Szkoły Biznesu. W 1995 r. uruchomiono Kolegium Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Płocku. Nastąpiły także zmiany w strukturze wydziałowej uczelni. Wydział Elektroniki przekształcono w Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych, Wydział Mechaniki Precyzyjnej w Wydział Mechatroniki zaś Wydział Mechaniczny Technologii i Automatyzacji w Wydział Inżynierii Produkcji. W roku akademickim 1993/94 Politechnika Warszawska miała 14 wydziałów. W 1999 r. ukończono rozbudowę Biblioteki Głównej PW i dokonano przebudowy klubu „Riviera-Remont”. Odtworzono też pierwotny wygląd świetlika w Dużej Auli Gmachu Głównego PW.
Z inicjatywy Rektora PW prof. Jerzego Woźnickego rok 2001 ogłoszono rokiem jubileuszowym 175-lecia Politechniki Warszawskiej. W ten sposób zaznaczono więź obecnej Politechniki ze Szkołą Przygotowawczą do Instytutu Politechnicznego powstałą w 1826 r. Liczne uroczystości odbyły się w styczniu 2001, w Gmachu Głównym i gmachach wydziałowych oraz w Pałacu Kazimierzowskim. Wśród imprez jakie wówczas miały miejsce wymienić należy Sesję Naukową poświęconą przyszłości Politechniki, uroczyste posiedzenie Senatu PW, akademię połączoną z odsłonięciem popiersia Ignacego Mościckiego i Eugeniusza Kwiatkowskiego, wystawę pt. „175 lat Politechniki Warszawskiej” zorganizowaną przez Muzeum PW, „Festiwal Nauki w PW”, giełdę edukacyjną PW, konferencje naukowe i sympozja, imprezy sportowe i kulturalne. Gośćmi jubileuszu byli m.in. Rektor UW prof. Piotr Węgleński, Prymas Polski ks. kard. Józef Glemp, Prezydent m.st. Warszawy Paweł Piskorski, Minister Edukacji Narodowej prof. Edmund Wittbrott, Prezes PAN, prof. Mirosław Mossakowski. Senat PW przyjął Misję Politechniki Warszawskiej. Dokonano zmiany w strukturze Biblioteki Głównej PW wydzielając z niej Muzeum Politechniki Warszawskiej jako odrębną jednostkę. Jubileusz został upamiętniony kilkoma wydawnictwami takimi jak, Józef Piłatowicz: „Poczet Rektorów PW”, Józef Piłatowicz: ”Profesorowie PW w 20-leciu międzywojennym”, Anna Agata Wagner: „Architektura Politechniki Warszawskiej”, Andrzej Ulmer: „Poczet doktorów honoris causa Politechniki Warszawskiej”.
W roku 2015 przypada setna rocznica powstania Politechniki Warszawskiej pod tą właśnie nazwą. W latach poprzedzających wzmiankowany jubileusz, otwarto w 2000 r. Ośrodek Kształcenia na Odległość, zaś w 2008 r. zorganizowano Wydział Zarządzania. Ukończono budowę gmachu Wydziału Matematyki i Nauk Informacyjnych PW i w roku akademickim 2011/12 rozpoczęły się w nim pierwsze zajęcia. Gmach ten powstał w znacznym stopniu dzięki dotacjom z Unii Europejskiej.
W 2006 r. zaczęto, w dniu 15 listopada obchodzić w Politechnice Warszawskiej święto tej uczelni. Święto to nawiązujące do tradycji otwarcia Politechniki w 1915 r. jest organizowane każdego roku i obejmuje liczne imprezy takie jak: uroczyste posiedzenie Senatu PW, msza święta, bieg o puchar Rektora PW, wystawy okolicznościowe organizowane przez Muzeum PW i Bibliotekę Główną PW, wybór miss i mistera Politechniki, etc.
Rok 2013 r. został z inicjatywy Politechniki Warszawskiej ogłoszony rokiem Jana Czochralskiego, profesora tej uczelni, światowej sławy naukowca. Liczne imprezy jakie wówczas zorganizowano w Politechnice miały na celu przybliżenie polskiemu społeczeństwu sylwetki mało w naszym kraju znanego badacza, odkrywcy metody krystalizacji metali oraz twórcy nowego stopu zwanego Metal-B.
Rok 2015 ma wyjątkowe znaczenie bowiem wtedy właśnie przypada równo 100 lat od momentu otwarcia Politechniki Warszawskiej pod tą właśnie nazwą. Z tej okazji przewidziano wiele uroczystości, które odbywać się będą przez cały rok 2015. Niektóre z imprez już miały miejsce a wśród nich takie jak np. Wielki Bal Karnawałowy Inaugurujący 100-lecie Nauczania w Języku Polskim w Politechnice Warszawskiej, Wielka Gala Zespołu Pieśni i Tańca, widowisko muzyczne „Kulig” z cyklu Wielka Muzyka w Małej Auli, „Wszystko jest Poezja” – koncert poświęcony twórczości Edwarda Stachury, z udziałem m.in. Orkiestry Rozrywkowej Politechniki Warszawskiej The Engineers Band, odsłonięcie popiersia Gabriela Narutowicza, wystawa „Na skrzydłach czasu – ludzie i konstrukcje lotnicze Politechniki Warszawskiej”. W miesiącach czerwiec – listopad prezentowana jest wystawa „100 Profesorów na 100 lecie Odnowienia Tradycji PW” zorganizowana przez Bibliotekę Główną PW. W drugiej połowie roku 2015 również przewidzianych jest wiele imprez wśród których wymienić można otwarcie nowej sali ekspozycyjnej Muzeum PW, wystawy okolicznościowe organizowane przez muzeum PW, konferencja międzynarodowa „Absolwenci Politechniki Warszawskiej w nauce i technice światowej 1915 – 2015”, konferencja naukowa „Wpływ rozwoju nauki i techniki na przyszły kształt społeczeństw i gospodarki”, koncert galowy z okazji 15 rocznicy powstania Chóru Akademickiego PW, Koncert Roku Jubileuszowego w Dużej Auli; Krzysztof Penderecki „Siedem Bram Jerozolimy”.
Obchody 100-lecia Odnowienia tradycji Politechniki Warszawskiej mają wielkie znaczenie symboliczne zamykają bowiem pierwsze stulecie działalności uczelni pod taka nazwą i otwierają nowe.
Andrzej Ulmer
Bibliografia:
– 75 rocznica powstania Politechniki Warszawskiej, 70 rocznica bitwy warszawskiej. Materiały uroczystego posiedzenia Senatu Politechniki Warszawskiej, Warszawa 15 listopada 1990,
– Dziesięć lat Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej, PWN Warszawa 1956,
– Kawecki Wiesław: Przyczynek do historii Politechniki Warszawskiej w latach 1965 – 1985, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej 2000,
– Politechnika Warszawska 1915 – 1965, PWN, Warszawa 1965,
– Staniewicz Leon: Politechnika Warszawska 1915 – 1925, Warszawa MCMXXV,
– W 160 rocznicę utworzenia Politechniki w Warszawie, Warszawa 1986,
– Warszaw University of Technology Politechnika Warszawska, Prospectus for the academic year 1994/95.